زنجیر آتشی در بیاضه

« زنجیر آتشی » مراسم اصیل بیاضه ایی مختص سرزمین مقدس بیاضه در ایران است ، این رسم که نوعی تداعی عزا داری در محرم بیاضه است با ادبیات خاصی در گفتار رفتاری ، نمایش آتش گرفتن خیمه های امام حسین در غروب روز عاشورا است ، اما زمان اجرای این مراسم در سحر گاه روز عاشورا در بیاضه است ، خیلیها بر این باور هستند که این مراسم حتما در شام غریبان اجرا خواهد شد در حالی که اصل این مراسم باید در این زمان انجام شود ولی به رسم سنت بیاضه که دلیلی برای آن پیدا نکردم این مراسم در همان سحر گاه روز عاشورا بر گزار میگردد .

اما چگونه آتش به زنجیر کشیده شده در این مراسم زینت عکاسان و فیلمبرداران می شود …و چگونه اشک عزادار برای سوختن خیمه سرازیر میشود ….قصه ی دیدنی و شنیدنی ، که بیاضه را در نقل این قصه ی پر غصه تبحری چند صد ساله دارد چون از وقتی پیران روایت میکنند این مراسم جاری بوده ، زنجیرها را زنجیر زنان به ریسمانهایی از نخ پنبه مجهز میکنند ، آنها را خوب گره زده ، تو از دور بینی گویی کلاه ترکمن را دسته ایی در دست است ، رنگ آن گاها سیه و سفید ، از طوایف مختلف در بیاضه ، بیشتر جوانان در میدان حسینه ی قدیم گرد هم آیند ، زنجیر ها را در مواد نفتی ( نفت و گازوییل ) کشند ، شعله ایی از کبریت گیرند و آنرا گیراکنند . و به سرعت به دور خود چرخانند ، به صورت ضربدری ، از قبل دستاری بر سر پیچانده که مغز و کلاه آتش نگیرد ، به گرد سقا خانه ایی  که گرد آن میچرخند ، افرادی کپسول آتشنشانی در دست که کسی را حادثه فرا نگیرد .

مردم از سر و روی عمارت قدیمی بالا روند به تماشا نظاره بعضی گریان بعضی در حال تصویر برداری و در حالی که « سید غلامرضا هاشمی » میخواند …. « آتش به خیمه گاه آل پیمبر افتاد » و مرثیه ایی غم انگیز ، و کسی سنج میزند از طایفه ی ،« مرادی » ، و زنجیر زنان  آتشین را از طوایف ، هاشمی ، رجبی ، فاضلی ، وثوقی ، طاهری ، که خداوند رحمت فرمایید اموات آنها را که نکو دارند این رسم به بهترین وجه ممکن .

و آنگاه که آتش فرو کش نهاد زنجیر بر زمین زنند و خاکستر بتکانند و زنجیر داغ بر پشت زنند و همراه با بلند کردن نقل و عماری ، در ظلمات عزاداری نماییند . و تا این سن و تاریخ من ندیدم که از این واقعه کسی دچار سوختگی و یا مصدمیت گردد . که خدا را سایه ایی بر سر است .