شکوه بیاضه

شکوه بیاضه

بیاضه را شکوهی در کویر است

دِژ ما را متاعی بی نظیر است

ُمزین نام آن نارنج قلعه

ز عهد گبریان بر جای مانده

چو زخمی پیکرش از روزگاران

زِ آزرم گلوله، تیر و باران

همانا بوده حق را سایه سارش

که بنموده به دلها ماندگارش

زِ احوال بیاضه گر بخواهی

همی­ گویم زِ ملکش هر چه خواهی

دلی پر درد بود از غصه­هایش

همی­ بر دل نشیند وصف حالش

که ذکرش را نمودند نامداران

همان مردان نیک روزگاران

چو ناصر خسرو ، گِر گُور ، یغما

شَکیب و حِکمت و دیگر ادیبا

که اِقلیم این زمین را هفت خواندند

یکی را بهتر از دیگر ستودند

هزاران دشتها گشتند و جُستند

بهشتی برتر از آنجا نجستند

چرا که آب آن شهد ی گوارا

که می­جوشد ز دل از سنگ خارا

تو گویی جُستن آبی فراوان

نشاید این چنین در این بیابان

و یا که در دل شور کویران

زمین مرغوب نَبودش بهر دهقان

مَنت گویم بیا اندر بیاضه

که خاکش خوب و حاصلخیز و پاکه

چه دُرها از زمینش بر گرفتند

رُطب ها و انارها جان گرفتند

نخیلات فراوانی چو دریا

بپوشانید سراسر ملک ما را

همه از لطف ایزد پایدارند

وفای حق عزیز کردگارند

خداوند چنین دانا توانا

مُعزش کرده است میراث ما را

گواه گفته­هایم سهل باشد

گَزافه گوی را نا اهل باشد

تو را کهنه تصاویرش ببینی 

و یا در نزد پیرانش نشینی

تمام گفته هایم  راست بینی

شواهد را تو نیز بر جای بینی

زِ جا ماندست میراث بزرگان

تو پیکر را ز آسیبت مرنجان

ز تاریخش چنین بر جای مانده

مقدس جایگاهی است بیاضه

تهران تابستان 88 محمد رضا فاضلی