آسمان کویر
«آسمان کویر » عنوان مثنوی بلندی است که در واقع شما را با ادبیات نظم به آسمان کویر ایران برده و در لفافه ی زبان شیرین نظم، درس صور فلکی نظام آفرینش را به شما یاد آور است ، من این مثنوی را تقدیم تمام اهالی کویر ایران کرده و از همه ی دوستانی که این شعر را میخوانند دعوت میکنم این شعر را برای مشتاقان دیدن شکوه و عظمت خداوند بخوانند ، شاید آسمان کویر آنها را به نزد خود فرا بخواند ..البته اگر اندیشه کنند …
اشاره ی آیه مستقیم قرآن : در دعوت انسان به تماشای شگفتیها ی خلقت «شتر»
آسمان کویر
در شبی تاریک در وهم و نگار
آسمان شب شود گنجینه وار
کور سوئی از چراغ زندگی
می کند بر گنبد نیلی جلی
لطف یزدان و شکوه عزتش
شکر را افزون کند بر دولتش
هیچ دانی که تو را « پروین» چیست ؟
خوشه انگوری زبا لا چین چیست ؟
« هفت» برادر تا کنونش دیده ایی؟
نظم و ترتیبش زخود اندیشه ایی؟
« دب اکبر » در کجایش جای داشت ؟
« اصغری» دبی کنارش می گذاشت ؟
از « ملاقه» هیچ میدانی سخن ؟
شمع رخسار گل آن انجمن
« راه شیری» را زانجم دیده ایی ؟
سمت و سویش را خود پرسیده ایی؟
گر شبی اندر بیابان گم شدی
خویشتن را می توان رهرو شدی ؟
از هزاران «اختر» و «اختر سخن »
هیچ میدانی سخن از در شدن
جایی از « ناهید » میدانی کجاست ؟
خانه ی آنرا سمایش در کجاست؟
این « زمین » چون پای داری در سرش
هیچ رخساری زدی بر دفترش؟
« قطب » را می توان پیدا کنی ؟
آن رهایی را ز آن خود کنی
« غول سرخ » را گوشه ایی در آسمان
جای میدانی تو را از این و آن
« شمس شرقی » را که مشرق می کند
از چه رو در «غرب » مغرب می کند؟
« مغربین » و « مشرقینش » را چه بود؟
از غروب و از طلوعش را چه سود ؟
حلقه هایی از « زحل» را دیده ایی ؟
از « قمر ها» گرد آن پرسیده ایی؟
هیچ برخوردی بدیدی در میان؟
آفتی را بر شدی اندر جهان
گر تو را خواهی نمانی در جواب
یا تمایز در نهی اندر صواب
همتی بر خویش ده بر دیده ها
یک سفر اندیشه کن اندیشه ها
کوله بار پر نگار خویش را
آن زبان عقل دور اندیش را
کن روانه سوی دشت بی بدیل
هست آنجا را هزارانش دلیل
پاسخی یابی ، تو را افزون کند
هر سئوالی از دلت بیرون کند
کهکشانی پر ستاره پیش رو
ریز و خرد و کوچک و فرخنده رو
از هزاران نور ، نوری در برش
در و گوهر نیلگون دفترش
آسمان « هفت » را منظور چیست؟
این دوام آسمانها را ز کیست؟
انجمن یکجا به دیدی یک زمان
رب پاکی در میان بود عیان
دست می بردی تو را هر گو زمان
بر بچیدی در و گوهر از میان
سجده کن در سجدگاه آسمان
از نشانی ها « کتابی » در میان
یاد دارم در شبی تاریک و کور
در کویری من روان بودم چو مور
پای داشتم در رکاب اشتری
بار بود و منزل چادر سری
می نبود از آهن و دودش خبر
راه بود و اشتری آسیمه سر
در کنار اشترم را اشتران
راه پیمودی تو را راهی روان
قوتکی خوردم فرو افتاده چشم
آن شتر میرفت و چون شیری به خصم
من نه تنها خواب خویشم خواستم
راه و منزل از شترها خواستم
طفلکی میرفت تا صبح طلوع
راه تاریک و سیاه و بی فروع
تا سحرگاهان یکی چشمش نخفت
پشت وی را جانکی آسوده خفت
تا که چشم تنگ دنیا دوست را
نازک بی طاقت و ملموس را
از طلوع خاوران بازش نمود
قامتم را راست کرد و عمود
دیدمی روزش عیان و زندگی
می نبود در کار وی درماندگی
در پس آن کوچه ها و چاله ها
یافتش سردرگه آن خانه ها
از کجا یابید خشت خانه ام ؟
از چه می دانست مرا اندیشه ام ؟
رهنمای آن پدر ها را که بود ؟
ظلمت و سرمای آن شبهای کور
دقتی کن در شتر ای نازنین
خلقت پاکش جوابی در کمین
راه یابی هر زمان اندر کویر
در پس ماه منیر و بی نظیر
هست آنرا صاحب و صاحب سری
دولتی در دفتری ، سازه سری
رب پاک آن سماوات و سجود
خالق « هفت » آسمان بی وجود
خاق عشق و صداقتها بوده
جن و انسش سایه بر دلها بوده
نکته ها گفتند بر « فاضل » تمام
من سپردم سینه را ختم کلام
تهران – اردیبهشت 93 – محمد رضا فاضلی
یک دیدگاه
سینا صمیمی
سلام .محمد سایت بیاضه رو لینک کردم. البته قبلا هم بود اما مشکل داشت لینکش.